Kornel Morawiecki, tata premiera Mateusza Morawieckiego, ale nie tylko, co o nim wiemy?

Kornel Morawiecki to dla każdego zupełnie inna sylwetka, w zależności od informacji, jakie o nim posiada. Bardzo ważne jest więc, by dowiedzieć się nieco więcej o nim. Kornel Morawiecki nie był bowiem jedynie ojcem premiera Mateusza Morawieckiego, ale zasłyną również dzięki swojej działalności. Jakiej?

• Kornel Morawiecki — pochodzenie, życie rodzinne
• Wykształcenie i kariera naukowa Kornela Morawieckiego
• Kornel Morawiecki — kim był? Działalność opozycyjna
• Ciekawostki o Kornelu Morawieckim — działalność polityczna po 1990 roku

Kornel Morawiecki — pochodzenie, życie rodzinne

Kornel Andrzej Morawiecki urodził się 3 maja 1941 roku w Warszawie. Był synem Michała i Jadwigi z domu Szumańskiej. W 1959 roku ożenił się z Jadwigą — chemiczką i nauczycielką. Miał z żoną piątkę dzieci: córki Annę, Martę, Magdalenę (zmarła w wieku 5 miesięcy), Marię i syna Mateusza — aktualnego premiera Polski. Po rozstaniu z żoną, mimo że nie zakończonym rozwodem, związał się z Anną, z którą miał syna Jerzego. W jego życiu uczuciowym była również Hanna Łukowska-Karniej.

Wykształcenie i kariera naukowa Kornela Morawieckiego

Kornel Morawiecki ukończył IV Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Warszawie, a następnie studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego. Uzyskał stopień naukowy doktora dzięki pracy poświęconej kwantowej teorii pola. Co ciekawe, był pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Wrocławskim, najpierw w Instytucie Fizyki Teoretycznej, a następnie w Instytucie Matematycznym. Później pracował w Instytucie Matematyki i Informatyki Politechniki Wrocławskiej (1973-2009).

Kornel Morawiecki — kim był? Działalność opozycyjna

W 1968 roku Kornel Morawiecki uczestniczył w strajkach studenckich. Ich stłumienie stało się powodem do wydrukowania i kolportowania przez niego ze Zdzisławem Ojrzyńskim, Jerzym Petryniakiem, Piotrem Plenkiewiczem oraz Ryszardem Trąbskim, ulotek potępiających ówczesne władze komunistyczne, a następnie druków przeciwko interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji (sierpień 1968 r.), krytykujących stłumienie przez władze protestów robotniczych (grudzień 1970 r.).

W 1979 roku Kornel Morawiecki związał się z wydawanym we Wrocławiu drugoobiegowym periodykiem „Biuletyn Dolnośląski”. Jeździł za papieżem Janem Pawłem II podczas jego pierwszej pielgrzymki do Polski z biało-czerwonym transparentem z napisem: „Wiara i Niepodległość”.

W sierpniu 1980 roku włączył się z „Biuletynem Dolnośląskim” w organizowanie strajków we Wrocławiu, brał też dział m.in. w organizowaniu regionalnych struktur „Solidarności”. Był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku.

Wraz z Nikołajem Iwanowem i zespołem „Biuletynu Dolnośląskiego” Kornel Morawiecki drukował po rosyjsku odezwy do żołnierzy radzieckich stacjonujących w Polsce, za co został zatrzymany. Był zaangażowany w działalność podziemną. Zajął się m.in. wydawaniem prasy i wydawnictw Regionalnego Komitetu Strajkowego „Solidarność” we Wrocławiu.

W 1982 założył organizację pod nazwą Solidarność Walcząca, której manifest wskazywał, że jej podstawowymi założeniami jest „walka o odzyskanie niepodległości i budowa Rzeczpospolitej Solidarnej” – bez ugód z urzędującą władzą, z walkę podjazdową „na wszystkich poziomach i różnymi metodami”. Pięć lat później został zatrzymany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa we Wrocławiu i osadzony w areszcie na Rakowieckiej w Warszawie, gdzie przetrzymywano go w całkowitej izolacji, ale Amnesty International nie walczyła w jego sprawie.

Co ciekawe, uwolniono go z inicjatywy Konfederacji Polski Niepodległej w USA, gdzie powstał Komitet na rzecz Uwolnienia Kornela Morawieckiego. Miał pojechać do Włoch, ale konspiracyjnie powrócił do Polski, gdzie ukrywał się do czerwca 1990 roku.

Za swoją działalność trafił pod oko SB. Był rozpracowywany przez funkcjonariuszy KW MO/WUSW we Wrocławiu w latach 1979–1990.

Ciekawostki o Kornelu Morawieckim — działalność polityczna po 1990 roku

Kornel Morawiecki w 1990 roku zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich, ale nie zdobył podpisów wymaganych do zarejestrowania, więc założył Partię Wolności, z której ramienia kandydował w wyborach parlamentarnych w 1991. W 1993 jego partia weszła w skład Ruchu dla Rzeczypospolitej. Następnie działał w Ruchu Odbudowy Polski i zasiadał we władzach tej partii. W 1997 z ramienia ROP oraz w 2007 jako bezpartyjny z ramienia Prawa i Sprawiedliwości, kandydował do Senatu.

W 2010 roku startował w wyborach prezydenckich z poparciem KPN-OP, ale zajął ostatnie miejsce. Zgłosił swoją kandydaturę też w wyborach samorządowych w 2010, w wyborach parlamentarnych w 2011, w 2015 roku na prezydenta, ale bez powodzenia.

Po tym, jak został współpracownikiem Pawła Kukiza, uzyskał mandat poselski. Prezydent Andrzej Duda wyznaczył go następnie na marszałka seniora Sejmu VIII kadencji.

W wyborach parlamentarnych w 2019 roku startował jako kandydat PiS do Senatu, zaczął prowadzić kampanię wyborczą, ale zmarł 30 września (2019) w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA w Warszawie na skutek nowotworu trzustki. Uroczystości pogrzebowe miały charakter państwowy.